بویی ز گردون می رسد با پرسش و دلداریی

از دام تن وا می رهد هر خسته دل اشکاریی

هر مرغ صدپر می شود سوی ثریا می پرد

هر کوه و لنگر زین صلا دارد دگر رهواریی

مرغان ابراهیم بین با پاره پاره گشتگی

اجزای هر تن سوی سر برداشته طیاریی

ای جزو چون بر می پری چون بی پری و بی سری

گفتا شکفته می شوم اندر نسیم یاریی

در شهر دیگر نشنوی از غیر سرنا ناله ای

از غیر چنگی نشنوی در هیچ خانه زاریی

طنبور دل برداشته لا عیش الا عیشنا

زنبور جان آموخته زین انگبین معماریی

امروز ساقی کرم دریاعطای محتشم

آمیخته با بندگان بی نخوت و جباریی

امروز رستیم ای خدا از غصه آنک قضا

در گوش فتنه دردمد هر لحظه ای مکاریی

راقی جان در می دمد چون پور مریم رقیه ای

ساقی ما هم می کند چون شیر حق کراریی

گر درک بت را بشکند صد بت تراشد در عوض

ور بشکند دو سه سبو کم نیستش فخاریی

ای بلبل ار چه یافتی از دولت گل لحن خوش

زینهار فراموشت شود در انس کم گفتاریی